Καλοκαίρι στην Γερμανία για διακοπές ψαχουλεύοντας το ράδιο για καμιά rock ή metal εκπομπή ή για τίποτα καινούργιο.
Τα αυτιά μου έχουν πλέον συνηθίσει τις ηλεκτρικές κιθάρες και η καρδιά μου χτυπά σε τέμπα των Deep Purple των Zepellin των Black Sabbath των Scorpions των Iron Maiden και όλο το ατελείωτο φάσμα των 70΄ .
Να σου μια Παρασκευή απόγευμα και ανακαλύπτω μια εκπομπή που από τα λίγα γερμανικά που ήξερα καταλαβαίνω πως παίζει κάθε παρασκευή στις 8 το βράδυ και είναι μέταλ.
Έτσι κάθε Παρασκευή στήνω τα αυτιά μου για μια ωρίτσα και ταξιδεύω με τον νου μου και τους ήχους από μέταλ μπάντες που έπαιζε. Ξαφνικά ακούω ένα ριφ που σκάει στα αυτιά σαν πυρηνική βόμβα και περιμένω τον εκφωνητή να πει το όνομα της μπάντας και το τραγούδι.
Καινούργιος δίσκος λέει από τους Metallica και το τραγούδι είναι The Call of Ktulu και συνεχίζει με το Fight Fire with Fire και τελειώνει με το Fade to Black .
Έχω μείνει .....δεν ξέρω με ποιες λέξεις θα μπορούσα να περιγράψω το σοκ που έπαθα.
Κάτι είχα ακούσει από το πρώτο τους άλμπουμ αλλά αυτό που άκουσα άλλαξε όλο μου το είναι.
Περίμενα όλο το βράδυ για να ξημερώσει και να πάω στην πόλη να αγοράσω τον δίσκο.
Όπως και έγινε, ήμουν έξω από το δισκάδικο προτού ανοίξει και ήδη είχε στολιστεί με το Ride The Lighthing στην βιτρίνα. Δεν θυμάμαι πόσα μάρκα έδωσα απλά μετρούσα την ώρα και την στιγμή φτάσει το λεωφορείο στο μέρος όπου έμενα και να πάω τρέχοντας στο σπίτι και να ακούσω όλο τον δίσκο. Απλά ένιωθα ευτυχισμένος που στα 15 μου είχα ανακαλύψει ένα γκρουπ που με καθήλωσε.
Από κείνη την μέρα και μετά ήμουν Metallica, άλλαξα ομάδα δεν ήμουν άλλο Scorpions ούτε μάλωνα για το ποιος ήταν καλύτερος από τον Ritchie απλά είχα βρει την μουσική που έκανε την καρδιά να φτερουγίζει και το μυαλό μου να πετά από σενάριο σε σενάριο.
Πέρασαν 15 χρόνια και φτάνοντας τα 30 ήμουν σαν να μην άλλαξε τίποτα στους χτύπους της καρδιάς μου και κανένας άλλος δεν μπόρεσε να με ταξιδέψει τόσο πολύ όσο οι Metallica.
Είχα πάρει όλους τους δίσκους σε cd εκτός από το αγαπημένο μου (μέχρι και σήμερα) Ride The Lighthing. Κάπου εκεί με κοντεύει ένας πιτσιρίκος που δούλευε στο τοπικό μέταλ μπαρ και αρχίζουμε να μιλάμε κυρίως για μέταλ και από το πολύ μίλα μίλα κάνουμε παρέα ή μάλλον έγινε ο αγαπημένος μικρός της μεταλοπαρέας ελπίζοντας και αυτός να παραμείνει μέταλ μέχρι να πεθάνει.
Ένα απόγευμα ψήνουμε και τρώμε στο κτήμα του και έρχεται και μου λέει: Άκη βλέπεις απέναντι τα μνήματα; εκεί θα με θάψουν μαζί με τον παππού μου. Ρε συ του λέω μην λες μαλακίες είναι πολύ μακριά αυτή η μέρα. Αυτός το συνεχίζει λέγοντάς αα και το Ride The Lighthing μην το αγοράσεις σε cd θα σου το αφήσω στην διαθήκη μου το δικό μου. Άρχισα να τσατίζομαι από τα λεγόμενά του και σταματήσαμε την κουβέντα συνεχίζοντας να πίνουμε μπύρες.
Πέρασε μια βδομάδα και Παρασκευή βράδυ καταλήγουμε στο σπίτι μου ο μικρός και κάνα δυο άλλοι και από την πολύ την σούρα μας κοιμόμαστε όλοι μαζί στο σπίτι μου.
Αυτή ήταν και η τελευταία Παρασκευή του Θανασάκη γιατί την επόμενη που τον χαιρέτισα για να πάω για ύπνο τον ρώτησα τι έχεις και είσαι σήμερα αλλού; μου είπε τίποτα, τον απάντησα τα λέμε αύριο και έφυγα.Ήταν είδη αλλού και αυτό το αλλού με τρόμαξε όταν το πρωί είχα 17 αναπάντητες κλείσεις. Τελικά το σηκώνω και μου λέει μαλάκα ο Θνανασάκης είναι νεκρός.....................έπεσε με το μηχανάκι κατά της 3 τα ξημερώματα.
Άρχισα να νομίζω πως όλα ήταν μια φάρσα, όλα ήταν ένα όνειρο που θα περάσει. Μου ερχότανε σαν καρφιά τα λόγια του για τα μνήματα και για την διαθήκη του.
Μετά από την κηδεία πήγαμε στο σπίτι του και σε κάποια φάση έρχεται ο πατέρας του και μας λέει πάρτε όλοι από ένα cd για να θυμόσαστε τον Θανάση. Μόλις βγήκε στην επιφάνεια το Ride The Lighthing και ενώ επικρατούσε εκείνη η γαμημένη νεκρική σιγή μου δίνουν το δισκάκι γιατί όλοι το ξέρανε για αυτά που μου έλεγε περί διαθήκης που από τα λόγια έγινε τελικά πράξη.
Πέρασαν άλλα 17 χρόνια από τότε περνώντας και γω τον δικό μου γολγοθά μέσα από τα ναρκωτικά, μια κόλαση που μ΄έφερε στο σημείο να πουλήσω όλοι μου την δισκογραφία, όλες μου τις κιθάρες και ότι άλλο είχε αξία .
Ήρθε η στιγμή που έκοψα τα ναρκωτικά, μα απαρνήθηκα το μέταλ θεωρώντας το μέρος της αρρώστιάς μου και παιδεύτηκα με άλλες μουσικές μα κάτι υπήρχε μέσα μου που ήταν θλιμμένο, είχα ένα κενό.Με τα πολλά επέστρεψα στο χωριό τρομαγμένος από το παρελθόν μου και μπαίνω στο σπίτι όπου τελευταία φορά που ήμουν εκεί ήταν μια κόλαση. Αρχίζω να σκαλίζω τα λιγοστά πράγματα που είχαν μείνει εκεί και κατά μια σύμπτωση (δεν πιστεύω στις συμπτώσεις) βρίσκω 2 Cd το Ride The Lighthing και το Black Album σε ένα συρτάρι μέσα. Χαρά κρυφή με περιλούζει μα φοβάμαι να ακούσω και αρχίζω να ψάχνω το γιατί αυτά τα δύο δεν τα πούλησα.
Μετά από μία βδομάδα έχω στίσει ένα μικρό στέρεο και σε κάποια δύσκολή μου συναισθηματική φάση παίρνω ασυναίσθητα το Ride The Lighthing το βάζω τέρμα και ...............επιτέλους γαλήνη, επιτέλους νιώθω την αλήθεια μου στην μουσική, νιώθω το κενό να γεμίζει και αρχίζω να χαμογελάω ειρωνικά απέναντι στον εαυτό μου. Αυτό ήταν ρε επέστρεψα εκεί που ανήκω, άκουσα τους ήχους της καρδιά μου.
Το επόμενο βήμα μου ήταν το terra vibe και στους Big4. Αυτή την φορά δεν θα τους έχανα με τίποτα. όπως και έγινε πήγα και φυσικά δεν ήμουν κομμάτια αλλά σε μια πλήρη νηφαλιότητα και θυμάμαι εκείνη την στιγμή που βγαίνουν και όλο μου το είναι γίνεται ένα με το σύμπαν. Κοιτάζω ψηλά και με δάκρυα στα μάτια φωνάζω ευχαριστώωωωωωωωωωω.
Και φτάνοντας στο σήμερα τίποτα δεν άλλαξε μέσα μου και είμαι εκείνο το παιδί που όταν θα βγάλουν καινούργιο δίσκο οι Metallica θα τρέξω να το πάρω και κάνω σαν μικρό παιδί από την χαρά μου.Έτσι έκανα και με τοHardwired To Self-Destruct το πήρα έβαλα τέρμα τον ενισχυτή και χάθηκα σε ένα ταξίδι μιας ολόκληρης ζωής.
Δεν μπαίνω σε διαδικασίας σύγκρισις και ούτε με νοιάζει τι λένε οι ειδήμονες κριτικοί δίσκων.Απλά ξέρω ΕΓΩ πως νιώθω και πόσο γουστάρω αυτή την μπάντα.
Υ.Γ. Θανασάκη ευχαριστώ και πιστεύω να συνεχίζεις να βάζεις τα τραγούδια που είναι το νούμερο 4 στα δισκάκια των Metallica. Κάποια μέρα θα τα πούμε και θα τα ακούσουμε εκεί ψηλά.......και φυσικά το cd το έχω ακόμη και δεν το αποχωρίζομαι ποτέ................
Άκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου